Που ήμασταν και που είμαστε...

Πως απ' την Γ' Εθνική, τα καρδιοχτύπια, τη μουρμούρα και τη γκρίνια φτάσαμε στο σημείο να είμαστε σίγουρη από τον Αύγουστο ότι έχουμε την καλύτερη ομάδα και προφανώς να είμαστε το φαβορί για την κατάκτηση του πρωταθλήματος; Το σκέφτεστε και εσείς;

Γράφει η Μαρία Τσίχλα

Πρόσφατα ξεκίνησα να κάνω μια εκκαθάριση αρχικά στις ντουλάπες μου και στη συνέχεια στους υπολογιστές μου και δια μαγείας κατέληξα και σκέφτομαι ότι πως γίνεται πλέον να είμαστε τόσο σίγουροι για την ΑΕΚ και να έχουμε βιώσει όλες αυτές τις αξέχαστες στιγμές τη σεζόν που πέρασε.

Απ' το μυαλό μου πέρασε εκείνο το βράδυ στο ΟΑΚΑ κόντρα στον Πανθρακικό με το αυτογκόλ. Το επόμενο βράδυ στο Περιστέρι με το γκολ του Γιαννούλη. Οι προετοιμασίας τις Γ' Εθνικής και τα φιλικά με ομάδες που δεν ξέραμε ότι υπάρχουν. Και όλα αυτά δεν τα αναπολώ απαραίτητα με άσχημο τρόπο. Μάθαμε πολλά, γίναμε πιο σκληροί, καταλάβαμε πως μπορείς ξαφνικά να βρεθείς απ' τα σαλόνια στα αλώνια και πάνω από όλα αποδείξαμε για ακόμα μια φορά ότι μπορούμε να μένουμε ενωμένοι.

Και μετά από όλα αυτά έρχεται η σεζόν που μας πέρασε. Η Αγιά Σοφιά και τα εγκαίνιά της. Η κατάκτηση του πρωταθλήματος. Η κατάκτηση του Κυπέλλου. Αλλά πάνω από όλα για εμένα, η σιγουριά και η υγεία που βγάζει πλέον η ομάδα.

Γιατί καταφέραμε να είμαστε στον Αύγουστο και αντί να γκρινιάζουμε για μεταγραφές, να βλέπουμε τις αποδόσεις που δίνουν οι στοιχηματικές για την κατάκτηση του πρωταθλήματος, απλά και μόνο γιατί ξέρουμε ότι η σεζόν που έρχεται θα είναι ευκολότερη από αυτήν που πέρασε.

Γιατί μια βόλτα στη Νέα Φιλαδέλφεια δίνει σε όλους μας διαφορετική ανάσα και όχι μελαγχολία. Πάντα το λέγαμε ότι το γήπεδο θα αλλάξει τα δεδομένα και τελικά όντως συνέβη, παρότι όπως όλοι λένε τα τσιμέντα δεν παίζουν ποδόσφαιρο.

Γιατί πλέον ξέρουμε ότι θα είμαστε οι καλύτεροι, αλλά πάνω από όλα ξέρουμε ότι ακόμα και αν κάτι στραβώσει αυτοί που πρέπει να βρουν τον τρόπο να το φτιάξουν και η κανονικότητα να συνεχιστεί.

Γιατί πλέον βλέπω αυτά τα κείμενα (θα πάτε πολύ πίσω αν ανοίξετε να το διαβάσετε) και στο πρόσωπο μου έρχεται ένα χαμόγελο χωρίς να ξέρω τον λόγο. Ίσως γιατί πλέον είναι μια ανάμνηση, την ίδια στιγμή που σκεφτόμαστε την Αγιά Σοφιά, την Ευρώπη και το νταμπλ.