Για ακόμα μια φορά, σε ακόμα ένα ντέρμπι είχαμε «αντικείμενα» να πέφτουν τον αγωνιστικό χώρο. Η συγκεκριμένη κροτίδα που έσκασε ήταν η αφορμή του να διακοπεί και να μην ξεκινήσει ξανά ο αγώνας Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός.
Ξεκινήσαμε να σχολιάζουμε τον γιατρό και το κατά πόσο αυτά που έγραψε ήταν αλήθεια. Ξεκινήσαμε να σχολιάζουμε το πως γίνεται ο ένας παίκτης να επηρεάστηκε τόσο και ο άλλος που ήταν πιο κοντά να μην έπαθε τίποτα. Ξεκινήσαμε να σχολιάζουμε τις δηλώσεις των παικτών που έλεγαν ότι αν συμβεί κάτι θα φύγουμε.
Διαβάζοντας όλα αυτά τα σχόλια που έγιναν, θεωρείτε ότι είναι φυσιολογικό τη στιγμή που μιλάμε για ποδόσφαιρο και αθλητισμό να ασχολούμαστε με αυτά.
Δηλαδή μας νοιάζει το εάν ο ένας παίκτης είχε περισσότερη ευαισθησία στα αυτιά απ τον διπλανό του και δεν μας νοιάζει το ποιος είναι αυτός που έριξε ακόμα μια κροτίδα στο γήπεδο.
Μας νοιάζει το εάν ο γιατρός ήταν Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός, ΠΑΟΚτζής και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο και όχι το πως θα βρούμε επιτέλους τον τρόπο να απομονώσουμε όλους αυτούς που χαλάνε τους αγώνες.
Μας νοιάζει το ότι ο παίκτης δήλωσε «αν γίνει το παραμικρό θα φύγουμε» και ήταν προκατειλημμένος και όχι το ότι βγήκε και δήλωσε το φυσιολογικό. Ποδόσφαιρο πάει να παίξει, όχι να βγει σε πεδίο μάχης.
Δεν γίνεται να σχολιάζουμε ακόμα το εάν θα έπρεπε ο Παναθηναϊκός ή η οποιαδήποτε ομάδα να βγει να συνεχίσει τον αγώνα και να μην ασχολούμαστε με το γιατί εδώ και τόσα χρόνια δεν έχουμε καταφέρει να απομονώσουμε τους οπαδούς που φέρονται με αυτόν τον τρόπο.
Προφανώς και δεν θέλω τα γήπεδα να γίνουν εκκλησίες. Αλλά έχει διαφορά η εκκλησία, απ το κάνω ότι γουστάρω, τινάζω στον αέρα ένα ματς και μια ομάδα και κανείς δεν ασχολείται μαζί μου, γιατί όλοι ασχολούνται με το πόσο ευαίσθητο ήταν το αυτί του ποδοσφαιριστή που έπεσε.
0 Σχόλια